De van huis uit econoom Robert Dur schreef onlangs een artikel voor De Correspondent met de titel: ‘Wie nadenkt over zingeving wordt gelukkiger – ook op kantoor’ Hij gaat dieper in op het belang van zingeving in ons werk en hoe dit vaak over het hoofd wordt gezien.
Dankzij Rutger Bregmans boek “Morele Ambitie” is er hernieuwde aandacht voor dit onderwerp. Een samenwerking tussen economen en een multinational in de consumentenindustrie heeft verrassende inzichten opgeleverd. Door werknemers te laten reflecteren op hun levensdoelen ontstaat er een belangwekkende impact, zo bleek uit talrijke workshops in dit bedrijf.
Deelnemers ervaren een verdubbeling in het aantal dat hun baan opzegt, maar degenen die blijven, worden aanzienlijk productiever. Dit komt doordat ze de zin van hun werk herontdekken en daardoor gemotiveerder zijn. Zes maanden na de workshop melden deelnemers meer voldoening en geluk op het werk. Opvallend genoeg stijgt hun inkomen ook nog eens met 4 procent. Dit wijst erop dat investeren in zingeving niet alleen persoonlijk bevredigend is, maar ook economisch voordelig voor werkgevers. Het onderzoek suggereert dat zingeving geen statisch gegeven is, maar eerder iets dat periodiek herzien en herontdekt moet worden, wat uiteindelijk voordelig is voor zowel werknemers als werkgevers.
Het onderzoek naar zingeving op het werk onderstreept wat mij betreft het belang van reflectie op onze loopbaan en eigenlijk ons hele leven. Het artikel triggert tot het stellen van serieuze vragen over ons eigen streven naar geluk en zingeving. Hoe hebben wij dit zelf gedaan? Bleef je hangen op een plek waar je doodongelukkig werd of maakte je stappen om verandering te creëren.
Dit soort ervaringen bieden waardevolle inzichten die prachtige fragmenten voor een biografische film over je leven opleveren. Het maken van zo’n film is niet alleen een buitengewone kans om terug te kijken op je carrière en persoonlijke ontwikkeling, maar ook om te realiseren hoe je zelf aan het roer stond van je leven. Over de keuzes die je hebt gemaakt ook als die lastig waren en of die beslissingen nadien hebben geleid tot resultaten waar je op hoopte.
Zie zo’n reflectie gerust als een eerbetoon aan de reis die je zelf hebt afgelegd en de lessen die je onderweg hebt geleerd. Het leven raast voorbij, voor je het weet gaat het licht uit. Wat daarna blijft zijn de herinneringen die je achterlaat voor de mensen die je lief zijn. Bij een biografische film gaat het licht op een andere manier dan weer aan. Dan kunnen ook anderen, ver na jou, leren van de lessen die je zelf geleerd hebt en doorgeeft. En natuurlijk, als je nu denkt, laat ze dat lekker zelf uitzoeken, op hun eigen manier, heb je ook gelijk. Maar je weet maar nooit wat ze ongemerkt toch zullen oppikken uit de beelden die ze van jou hebben opgedaan. Dus hoe je het ook bekijkt, het nut van zo’n film gaat verder dan je leven lang is. Op vele manieren.
Je kunt je ook afvragen over 80 jaar, als er dan iemand in uw familielijn terloops over u hoort, of het niet een beetje beschamend is dat je die moeite niet hebt genomen. Tegen die tijd beseffen ze echt wel dat er geen overkomelijke bezwaren waren. Ik zie dat nu ook bij een vriend van me, die is tegen de tachtig en heeft in zijn familiearchief filmpjes met beelden van zijn grootvader. Natuurlijk zien die beelden er anders uit dan nu mogelijk is, maar hij heeft ze wel en is er ongelofelijk groos op.
www.defilmvanjeleven.nu
Lees hier het hele artikel in De Correspondent