Kort geleden werd ik op een vroege zaterdagochtend gebeld. Direct viel me de serieuze ondertoon van de beller op. Het was een 36-jarige man die, zo bleek al snel, met bezorgdheid belde over zijn vader. Die had kanker en het ging niet goed. Hoewel de ziekte aanvankelijk behandelbaar leek, bleek uit de meest recente diagnose dat agressieve uitzaaiingen onverhoopt versneld waren. Slechts enkele weken, hooguit maanden, resteerden. Het gezin was begrijpelijkerwijs verslagen, en hoewel de vader op dat moment nog redelijk goed was, werd verwacht dat de situatie snel zou verslechteren. Daarom had de man een dringende vraag: kon ik op zeer korte termijn een filmverslag maken van het leven van zijn vader?
De briefing
Zonder enige aarzeling stemde ik toe, omdat dit precies is waarom ik mijn vak uitoefen. De daaropvolgende woensdag organiseerde ik een Zoom-sessie met het gezin. Ze zaten rond de keukentafel achter hun beeldscherm. Ik vroeg naar gebeurtenissen en herinneringen uit het leven die speciale aandacht mochten krijgen. Daarop volgde vrijwel meteen een aardige lijst met verschillende onderwerpen die naar voren kwamen. Ze wilden het liefst een actieve film, niet te veel beelden met alleen pratende hoofden. De opnames zouden plaatsvinden bij hun vrijstaande villa met veel land, inclusief pony’s en andere dieren. Op de filmdag waren alle gezinsleden en kinderen aanwezig, en er stond ook een fotoshoot met een fotograaf op het programma.
Op weg naar de shoot
Na deze briefing stelde ik mijn script en draaiboek op. Samen met cameraman Marcel Gerbrands, die eerst nog een andere filmklus moest verzetten, begaven we ons op pad. Hoewel de locatie in het grensgebied van Duitsland bij Zevenaar lag, was de omgeving de reis zeker waard. Uit privacyoverwegingen deel ik geen specifieke details of namen.
Een intens project
Ze hebben inmiddels de film ontvangen en zijn er onbeschrijflijk blij mee. Het was eerlijk gezegd een intens project waar we samen meer dan 70 uur aan werkten. Maar het resultaat maakt alles goed. Marcel voegde aanvullend op het standaard filmwerk ook enkele drone-opnames toe. Het weer zat mee, zonnig en niet al te winderig, dus die droneopnames waren een succes. De b-roll-opnames (sfeerbeelden) waren levendig: poseren voor de fotograaf, het voederen van dieren door de hoofdrolspeler en zijn kleinkinderen, de lunch, het trampolinespringen van de kleinkinderen, het rapen van eieren in het kippenhok, de loyale herdershond die ons voortdurend volgde.
De aanpak
Een deel van het interview vond plaats tijdens een wandeling op een onverharde weg. Marcel sleepte met zijn steadycam voor en achter ons. Die tour duurde ruim een half uur, en achteraf bleek dat voor hem echt de max te zijn. Iedere keer merk ik weer dat een gesprek tijdens een wandeling echt mooie effecten oplevert, mensen gaan dan nog makkelijker praten lijkt het.
Onderwerpen
De onderwerpen die aan bod kwamen tijdens het interview waren divers: zijn eigen jeugd en gezin van herkomst, de trots die hij voelde voor zijn ouders en de dankbaarheid die daar nog steeds uitstraalde, het geluk dat hij had toen hij solliciteerde bij een landelijk energiebedrijf en aangenomen werd, na 3 specialisaties op de LTS, hoe hij zijn vrouw ontmoette waar hij al 47 gelukkige jaren mee samen is, het plezier dat hij beleefde aan zijn hobby aangespannen rijden, hoe blij hij is met zijn kleinkinderen, hoe hard hij werkte aan het bouwen van verschillende huizen voor zowel zichzelf als zijn kinderen, en wat hij allemaal deed (en naliet) om de kapitale villa waarin hij al 17 jaar woonde te financieren. Twee dingen kwamen hierbij heel duidelijk naar voren: een uiterst spaarzaam leven waarin geld nooit aan onnodige luxe werd besteed en het vermogen om alles wat je bouwkundig kunt verzinnen zelf met je eigen handen te kunnen maken. Deze man had echt ‘gouden handjes,’ zoals dat heet.
De primeur
Kort na de oplevering van de film hoorde ik van mijn opdrachtgever dat zijn vader inmiddels gekozen heeft voor een extra kuur, met 45% kans op enkele bonus maanden. De film heeft hij nog net voor de kerstdagen kunnen zien, en hij was er erg blij mee. Of het zijn eigen idee zou zijn geweest om zo’n film te maken, weet ik niet, maar zijn zoon was daar heel duidelijk over: die film moest er komen. Dat had hij ook met zijn jongere broer en zus besproken, die daar volledig achter stonden. Hij gaf aan dat er zeer binnenkort een bioscoopzaaltje zal worden geregeld en dat de familie en vrienden worden uitgenodigd voor de première. Ik hoop er zelf ook bij te kunnen zijn.
De reason why
Afgezien van het feit dat zo’n film een prachtig digitaal herinneringsmonument oplevert, kon ik zien dat mijn hoofdrolspeler tijdens de opname helemaal opleefde. Hij kreeg tijdens de shoot veel aandacht en er werd liefdevol geluisterd naar al zijn verhalen. Het werd een prachtige dag, een dag om nooit te vergeten. Niet alleen voor mijn hoofdrolspeler en zijn familie, maar ook voor Marcel en mij. Telkens weer realiseer ik me hoe bijzonder het is om een mensenleven van zo dichtbij te mogen meemaken. En dan weet ik weer: dit is de reden waarom ik voor dit vak heb gekozen.